Rozdział szósty

  Wyprostowałem się i rozejrzałem dookoła. Wszystko zaczynało żyć imprezami w Londynie. Obok mnie przechodziły wystrojone dziewczyny, które myślały, że zwrócą moją uwagę. Marne na to szanse wskazują. Mijałem je obojętnie wzrokiem. Po paru minutowym czekaniu moim oczom ukazał się mój kędzierzawy przyjaciel. Ujrzawszy mnie posłał mi szeroki uśmiech, który mówił "pora się zabawić". Zadowolonym ruchem chwycił mnie za ramię i poprowadził w stronę wejścia. Wchodząc usłyszeliśmy niezadowolone komentarze ludzi czekających w kolejce. Taka zasługa bycia sławnym.

  W mojej głowie zaczęło szumieć, ale to nie pozwoliło mi na zrezygnowanie z imprezy. Zabawa trwała już w najlepsze. Dookoła mnie świat zaczynał wirować. Ludzie kołysali się w rytm muzyki oraz popijali kolorowe drinki. Przemieszczałem się między ludźmi docierając do kędzierzawego, który został otoczony paroma dziewczynami.

- Louis, chodź napijemy się -pociągnął mnie w stronę baru.

- Harry mam już dość

- Tylko jednego -wymachnął na mnie w zabawny sposób palcem.

Nie chcą odmawiać przyjacielowi poszedłem za, nim. Usiedliśmy na krzesłach, po czym Harry zamówił dla nas po tequili.


  Obudziły mnie przedzierające się przez rolety promienie słońca. Podnosząc się do pozycji siedzącej zakręciło mi się w głowie. "Uroki tequili" rozejrzałem się po pokoju i nigdzie nie widziałem Eleanor. Niepewnie postawiłem stopy na zimnej podłodze i wyszedłem z pokoju. Sprawdzając każdy pokój, a raczej każdy, który nie był zamknięty, nigdzie jej nie znalazłem. Standardowo opadłem na kanapę w salonie, kładąc nogi na stoliku. Podniosłem tabloid leżący po mojej lewej stronie, który przyciągnął moją uwagę. Na okładce widniało zdjęcie Lady Gagi, które zbytnio nie przykuwało mojej uwagi, zaś obrazek znajdujący się w lewym koncie gazety rozpętał we mnie milion emocji zaczynających od szczęścia po złość. Na zdjęciu widniało zdjęcie Jay'a z moją Alice. Zdenerwowany rzuciłem gazetą w róg pokoju. Zamknąłem oczy i zaczęłam liczyć do dziesięciu.

  Oglądając jakiś program dokumentalny usłyszałem otwierające się drzwi wejściowe. Wychylając się zza ściany ujrzałem moją dziewczynę, która nie była sama. Za brunetką chowała się mała istotka przypominająca wiekowo czterolatkę. Eleanor z wielkim uśmiechem ruszyła z dzieckiem w moją stroną. Usiadłem wygodnie na kanapie i czekałem na wyjaśnienia.

- To twoja siostrzenica ? -zapytałem.

Eleanor przecząco pokiwała głową.

- To jest Marie i jest pod naszą opieką -powiedziała entuzjastycznie.

- Co? -niemal krzyknąłem.

Dziewczyna popatrzyła na mnie ze zdziwieniem. Czego się ona spodziewała, że z chęcią przygarnę dziecko, które nawet nie znam.

- Marie, chodź włączę ci bajkę -brunetką wzięła ją na ręce i zaprowadziła na górę do pokoju.


  Zdenerwowany czekałem na Eleanor. Nerwowo strzelałem palcami, które od czasu do czasu obgryzałem. Podniosłem się i ruszyłem do lodówki po wodę. Oparłem się o blat kuchenny, popijając ciecz. Po chwili ujrzałem brunetkę.

- Nie musiałeś tak krzyczeć przy Marie!

- Kto dał ci takie prawo, żebyś poszła adoptować dziecko ? -krzyknąłem.

Popatrzyła na mnie smutno myśląc, że ten wzrok zadziała.

- Przykro mi, ale musisz oddać ją z powrotem do domy dziecka -powiedziałem idąc w stronę schodów.

- Żartujesz ? -krzyknęła, idąc za mną.

- Nie Eleanor, mówię poważnie

- Louis poczekaj -chwyciła mnie za rękę. -Przecież przejdziemy przez to wszystko -powiedziała z nadzieją.

- Nie, taka moja decyzja -odpowiedziałem i stanąłem naprzeciw jej.

- W takim razie odchodzę

- Co ?

- To co słyszysz Louis. Chciałam mieć dziecko i teraz je mam. W prawdzie nie jest moje, ale już traktuje ją, jakby była zemną od bardzo długiego czasu.

- W porządku -opowiedziałem jej obojętnie i ruszyłem w stronę pokoju, zostawiając oszołomioną Eleanor.


  Z błogiego snu wyrwał mnie krzyczący nad mym uchem Niall.

- Czemu Eleanor się wyniosła ?

- Niall daj mi spokój teraz -mruknąłem

- Czemu nie ma jej rzeczy?

- Wyjdź -splunąłem.

Blondyn nie odpuścił i zadawał więcej pytań.

- Niall do cholery, nie ma jej tu, ponieważ woli mieć dziecko niż mnie okej ?

Blondyn spojrzał na mnie ze zdziwieniem.

- Ale jak to?

Przez pół godziny opowiadałem Horanowi każdy skrawek rozmowy. Musiał po prostu wiedzieć wszystko.

- Widziałem niedawno Alice -powiedział.

- Gdzie ?

Rozmowa z nim na ten temat była ciężka, bo co chwilę mówił, że jest głodny. Zrozumiałem tylko, że uciekła przed nim i później jej nie widział.

- Kochasz ją nadal?

Pytanie zbiło mnie całkowicie z tropu.

- Co ty gadasz Niall ?

- Pytam tylko czy nadal ją kochasz -powiedział spokojnie.

- Nie wiem.

Blondyn popatrzył na mnie i ruszył w stronę drzwi.

Życie w kłamstwie jest ciężkie...

Od Autorki: Helloł. Witam was nowym rozdziałem, który jest pierwszym po ocenie, z której dostałam 4 :)
W każdym razie: rozdziały będę się już starać dodawać regularnie. Pozostawiam wam rozdział do ocenienia i do następnego :)

Kelsey xx